Sunday 3 December 2017

આજનો યુવાન : શરમાળ અને સોફેસ્ટિકેટેડ

આજનો યુવાન : શરમાળ અને સોફેસ્ટિકેટેડ
પૂજન ખખ્ખર 
જીંદગીની એક એવી અવસ્થા કે જેમા માણસ કંઈક કરી છૂટવાની ભાવના ધરાવતો હોય.. સ્વપ્ન પૂરા કરવાની તાકત હોય.. અરે! તે સપનાઓ જોવા માટેનો જોશ જેનામાં હોય.. સપનાઓ લાઈનબધ્ધ રીતે આમ ગોઠવાતા જતા હોય અને મનમાં "તેને પૂરા કરીને જ જંપીશ" એવો જુસ્સો હોય. રોજ કંઈક નવુ કરવાની અને તે કરેલામાંથી નવું શીખવાની જેને ધગશ હોય અને તે બીજા લોકોને શીખવાડવાનો ઉત્સાહ હોય તેનું નામ યુવાન!

આ આજના ટેકનિકલ જગતના યુવાન પાસે શું નથી?
વૈભવશાળી જીવનની સાથે વિશિષ્ટ વિચારો છે. અરે.. તમે જોવા જાવને તો પાણીથી લઈને પૈસા, મા-બાપથી લઈને મોબાઈલ, વડીલોથી લઈને વોટ્સએપ, ઘરની સાથે ઘાસલેટ(પેટ્રોલ), ભગવાનથી લઈને ભણતર, રૂમથી લઈને રિલેશનશીપ, કરેજથી લઈને ક્રેડિટ કાર્ડ, ફેશનથી લઈને ફ્રિડમ, સમયથી લઈને સોફેસ્ટિકેટેડનેસ ને હવે તો માર્ગથી લઈને યુવાનોનો માર્ગદર્શક મોદી. આ બધુ જ છે એવો યુવાન આજે ઘણું કરવા માગે છે છતા આ યુવાન જ્યારે પોતાની યુવાનીમાં પ્રવેશે છે ત્યારે શરૂઆત જોશ અને જુસ્સા ભરી એટલે કે સિંહ જેવી હોય છે અને થોડા જ સમયમાં આ સિંહ સસલુ બની જાય છે. બીજી રીતના કહુ તો શિખર પર પહોંચવાના સપનામાં પરોવાયેલો યુવાન તળેટીમાં જ શમી જાય છે. આનું કારણ આપણે તપાસીએ તો એમ ખ્યાલ આવે કે જે અવસ્થામાં ધીરજ અને ધૈર્ય જોઈએ ત્યારે એને ૩જી અને ૪જી ની સ્પીડથી વિકાસ જોઈએ છે.

એક ઉદાહરણ દ્વારા આ મુદ્દો બહુ જ સરસ રીતે સમજાશે. હું જન્મ્યો ત્યારે ખીચડી જે સ્પીડથી બનતી હતી તે જ સ્પીડથી આજે પણ બને છે. જો આપણે તેમાં ૩જી કે ૪જી ની સ્પીડ લાદીએ તો કાં ખીચડી કાચી રહી જાય કાં તેમાં આવેલું પાણી એમ જ રહે. સાચા અને મીઠા સ્વાદ માટે તેમાં રાહ જોવી જ પડે. એમાં પ્રાયમસમાંથી ભલે ને ચૂલા આવી ગયા આ સાધનો(અત્યારની ટેકનોલોજી) આપણી સરળતા વધારી શકે પરંતુ સમય કદાચ ઘટાડી શકે પણ કંઈ વિચાર્યુને ખીચડી થઈ ગઈ એતો શક્ય ન જ થઈ શકે. હા,જેટલી ખીચડી પેલા જે ૧૦ કે ૧૨ રૂપીયાના દાળ-ચોખામાં થતી હશે તે ૧૦૦ રૂપીયામાં અત્યારે થાય પરંતુ મીઠાશ સમય અને ટેકનોલોજીથી ફરતી નથી.

હવે આ ઉદાહરણને આજની યુવાની સાથે સાંકળીએ તો પેલા ૧૦ યુવાનો એન્જિનીયર થતા હતા આજે૧૦૦૦ થાય છે પણ સફળતા માત્ર તે ૧૦ ને અથવા તો ૧૦૦ ને જ મળે છે. બાકીના ૯૦૦ ને ટેકનોલોજીના રંગમાં રંગાઈને મહેનત વગર શોર્ટકટથી પૈસા જોઈએ છે. તેમને રાતો-રાત રતન તાતા થવુ છે. બસ, આનું પરિણામ આપણી સામે જ છે.
મિત્રો, ૧૨૦ કે ૧૫૦ ની સ્પીડથી ચાલતી કારની આજુબાજુ જોવાનો તમે પ્રયત્ન કરો તો તમને ધૂંધળું જ દેખાય. હવે આ જ કારને ૬૦-૮૦ની સ્પીડથી ચલાવો તો તમે સવારીને માણી શકો. જીવનમાં માત્ર જો પૈસાને જ મહત્વ આપીએ તો જીવન ધૂંધળું જ દેખાય પરંતુ જો આમાં ધૈર્ય અને ધીરજની સાથે શ્રધ્ધા, વિશ્વાસ અને સંબંધ બાંધીએ તો જીંદગી અને સમય આપણને આપોઆપ શિખર પર લઈ જાય.
મોબાઈલ, લેપટોપ, ટેબલેટ, ફેબલેટ, પામટોપ, હેન્ડ સ્પ્રી, સ્પાઈક્સ વાળ, લિવાઈસનું જીન્સ, લુઈસ ફિલિપીનું બુસકોટ, રાડોની વોચ અને નાઈકના શુઝ. આ બધાથી આજનો યુવાન સોફેસ્ટિકેટેડ તો થઈ ગયો પરંતુ તેની સાથે શરમાળ પણ થઈ ગયો. યુવાની એ સમાજની ભેટ છે એ આજની શાળા અને કૉલેજ ભૂલી ગઈ છે અને તેથી જ આજના યુવાનો પોતાની જાતને દુનિયાની બદલે ચેટમાં રિપ્રેઝન્ટ કરે છે. વર્ચ્યુઆલિટીના આ જમાનામાં આજનો યુવાન વર્સેટાઈલ તો થઈ ગયો પરંતુ આ થવા માટે જે મૂળ જોઈએ તે વિવેક અને વિનમ્રતા ચૂકી ગયો. આ કારણથી જ ઉદ્દ્ભવતી નવી સમસ્યા એટલે જનરેશન ગેપ.
હકીકતને બદલે અપેક્ષાઓમાં જીંદગી જીવવાનું શીખવાડતી આ આજની શાળા કૉલેજોએ મા-બાપ અને આ બાળકો વચ્ચે ભરોસાને બદલે ભ્રમ પેદા કર્યો છે. આ બંને વારંવાર જે મુદ્દાને લઈને યુધ્ધ ખેડાઈ છે તે છે યુવાનોની સ્વાતંત્ર્યતા."માય લાઈફ માય રુલ્સ" જેવી ટેગલાઈનોથી આજના હિરો_હિરોઈનો આજના યુવાનોની જીંદગીમાં મોટો ફેરફાર સર્જ્યો છે. આ હિરો_હિરોઈનો જીવનમાં એથીક્સને સમજાવે છે પરંતુ તેમના આ એથીક્સ પાછળના ઈરાદાઓ આજની યુવા પેઢી સમજી શકી નથી. તેથી તેઓ તે એથીક્સ કેવી રીતે તેમનામાં ડેવલોપ કરવાને બદલે તે પોતે હિરો કેવી રીતે બનશે એ માટે સતત મથ્યા કરે છે તથા વારંવાર એ વિડીયો જોયા કરે છેઅને તે હિરો_હિરોઈનોના ફેન બની જાય છે. બસ, એમને તો પૈસા મળી ગયા કેમકે, તેઓએ પ્રેક્ષકોને મજબૂરકર્યા કે તેઓ તેમને જોવે અને તેના જેવી લાઈફસ્ટાઈલ કેળવે. આજે મુંબઈમાં મોટા ભાગના યુવાનોને કાં તો મોડેલ બનવું છે કાં તો રોડીઝ અને કાં પછી એ.બી.સી.ડી. મુવીની જેમ ડાન્સર. ગુજરાતમાં કંઈક પરિસ્થિતિ અલગ છે.અહિં લોકો કાં તો એન્જિનિયર બને છે કાં તો ડૉક્ટર! બધાને કંઈક મોટું જ બનવુ છે. હકિકતમાં મુવીમાં હિરો_હિરોઈનો કરતા અગત્યનું કામ ડાયરેક્ટર અને પ્રોડ્યુસરનું છે. તેથી અગત્યનું કામ સ્ક્રિન પ્લે અને સ્ક્રિપ્ટ રાઈટીંગ. આ સાઈડની દિશા દેખાડનારો માર્ગદર્શકવર્ગ આજના યુવાનો પાસે છે નહિં.
માત્ર એક પરમહંસ જેવા ગુરૂથી ભગવા કપડાં પેરીને સ્વામી વિવેકાનંદ જો અમેરીકામાં ભારતનો ડંકો વગાડી આવે તો આજના યુવાનો શું ના કરી શકે?એવું નથી કે બધા યુવાનો ખરાબ જ છે ઘણા નહિં અઢળક સારા પણ છે. જેનું જીવંત ઉદાહરણ વિશ્વની સૌથી મોટીકંપની ગુગલના સી.ઈ.ઓ.એ ભારતના છે જે કદીના ભૂલવું જોઈએપરંતુ કેરીની પેટીમાં એક કેરી ખરાબ હોય તો પણ આખી પેટીને બગાડે અથવા એક સારી કેરી આખી પેટીને સારી ના કરી શકે.
આ ડીપ્રેશન, ફ્રસ્ટ્રેશન અને એટ્રેકશન(નશાનું) આજના યુવાનોમાં જોવા મળે છે એનું મેઈન કારણ છે સ્પિરિચ્યુઆલિટીનો અભાવ.આજની એક પણ શાળામાં આ વસ્તુ શીખવાડવામાં આવતી નથી.જાતને પ્રેમ કરવાને બદલે તેઓ ચોપડીને અને મા-બાપ ભગવાનને પ્રેમ કરવાનું શીખવાડે છે. ભગવદ્ ગીતાથી આજના યુવાનો ભાગે છે.જે ચોપડી તમને જીવતા શીખવાડે એનાથી પર તેઓ પોતાના બાળકોને પર્સનાલિટી ડેવલોપમેન્ટના ક્લાસમાં મોકલે છે. અઢળક પૈસા કમાવીને યુવાનને શું કરવું છે તે ખબર નથી. બસ તેને પોતાને સોફેસ્ટિકેટેડ થવું છે બીજા માટે કંઈ જ કરવું નથી.
મિત્રો ક્લાઉડ સુધી પહોંચેલો આ યુવાન આજે જમીન પરનું બધું જ ભૂલી ગયો છે.આશ્ચર્ય તો ત્યારે થાય કે આ ૧૨૫કરોડ લોકોમાં જ્યાં સાક્ષરતા દર ઉતરોત્તર વધે છે ત્યાં સ્વચ્છતા અભિયાન પણ વધે છે. આ આજના યુવાનોનું  ભણતર છે જે પી.એચ.ડી. છે પરંતુ પ્રકૃતિ પ્રત્યે તેની કોઈ જ ફરજ બજાવતો નથી તેને બસ પૈસાથી   જીતીને જીવી લેઉં છે. હવે અત્યારે તેને કોઈ સમજાવવા વાળું નથી કે ખાલી ભણતર ભેંસ બરાબર.. આપણે એ ક્યારેય ના ભૂલાય કે સૌથી સાક્ષર કેરળમાં લગ્નો કરતા છૂટાછેડાં વધું થાય છે. આ સર્વેમાં મુખ્ય આનું કારણ હતું ભણતર. ઈગો અને  પર્સનાલિટીના આ જમાનામાં લોકો ઈશ્વરને ભૂલી ગયા છે. પ્રકૃતિના ખોળે રમાતું જીવન એ યુવાનોમાં પોલિયાના રોગની જેમ નાબૂદ થઈ ગયુ છે. હેમંત, વસંત, ગ્રીષ્મ, શિશિર અને પાનખર જેવી ઋતુઓ હવે ભૂલાય ગઈ છે. આ જમાનો ટોમેટીના ફેસ્ટિવલનો છે. ક્યારેક તો એવો વિચાર આવે છે કે જો પેલી ઋતુઓ હજી હોત તો આજનો યુવાન ખીલી શકત તેના મનની મરજી મુજબ જ્યારે આજના આ ફેસ્ટિવલમાં તે એક ટ્રુક કે સ્વીમીંગપુલમાં બંધાય જાય છે. જીવનમાં પણ કંઈક આવી જ રીતે શરમાળ થતો જાય છે સોફેસ્ટિકેટેડ થવાની સાથે..
૧ થી ૧૨ કોએજ્યુકેશનના અભાવને લીધે આજનો એન્જિનિયર યુવાન લોકો સામે શરમાય છે. આ માત્ર કારણને લીધે તે કૉલેજની જીંદગીને માત્ર હરવાફરવા અને મુવીની જેમ જીવવા માટે સતત મથે છે. આ રીતે વાસ્તવિકતાથી ભાગતો આ યુવાન સાચા ભણતરથી પર રહે છે અને હિરો ભરી આ યુવાની ઝીરોમાં પરીણમે છે. તે કરવા કંઈક માગે છે અને તેનાથી થઈ રહ્યું હોય છે અલગ અને લોકોની અપેક્ષા તેની પાસેથી કંઈક અલગ જ હોય છે. આ બધી માયાજાળમાં તે એકપણ ધંધો કે નોકરી કરી શકતો નથી અને લાખોની આવક પણ અહિં તમને ખુશી અપાવી શકતી નથી.
આ પરિસ્થિતિથી વિપરીત વિચારીએ તો એક યુવા વર્ગ એવો છે કે જેની પાસે મહિનાની લાખોની આવક છે અને તેઓ પોતાના મમ્મીપપ્પાને ૫ સ્ટાર હોટેલમાં લઈ જાય છે અને ત્યાં તેના મમ્મી બોલે છે "એ ભાઈ, ચમચી આપો ને.." અને એ ૨૫ વર્ષનો દિકરો ત્યાં કહે છે કે "સોરી માયમોમ ઈઝ ટુ મચ ઓલ્ડ વરઝન.." આ યુવાન જીવંત ઉદાહરણ કહી શકાય શરમાળ અને સોફેસ્ટિકેટેડનું.
ત્યારે એ યુવાન શરમજનક ફિલ કરે છે કે તેના મમ્મીને ઈંગ્લીશ આવડતું નથી. હકીકતમાં માતૃભાષા આવડવાનો ગર્વ હોવો જોઈએ પરંતુ એનું મૂલ્ય કોઈ સમજી શકતું નથી.
આ લાજ,શેહ,શરમ આપણા યુવાનોને પાછળ ધકેલે છે. માતૃભાષાનું જે યુવાનોને ગૌરવ ના હોય તે ભલે ગમે તેટલો આગળ વધે તેની આ શરમને મૂકી શકે નહિં. આપણને નવાય ત્યારે લાગે જ્યારે ખબર પડે કે આપણા સિવાય બધી જગ્યાએ માતૃભાષાનું ગૌરવ છે. આજના યુવાનો વરઝનથી અપ-ટુ-ડેટ થવામાં વિચારોથી એક્સ્પાયર થઈ ગયા છે.

આ પરિસ્થિતિમાં આજની શાળાકૉલેજો આ શરમને દૂર કરવા જો સાથ અને સહકાર આપે તો જ આજનો યુવાન ખરા અર્થમાં જીંદગીની મજા માણી શકે. જેમ માત્ર સરકારથી દેશના સુધરે તે રીતે શાળાકૉલેજોથી પણ યુવા પેઢી ન સુધરે તે માટે માબાપનો સાથ સહકાર અને યુવાનોનોઉત્સાહ જોઈએ. તો જ આ દેશના યુવાનો ખરા અર્થમાં સમર્થ બનશે.
(આશા રાખું છું આપને આ રચના ગમી હશે. આપના સારા નરસા ફિડબેક આવકાર્ય છે.)


Saturday 2 December 2017

મેમોરેબલ મુલાકાત

હું ઘરે ફરી જતો હતો ત્યારે વિચારતો હતો.. વાગોળતો હતો.. મારી માત્ર બે કલાક પેલાની સફરને..
એક એવી સફર કે જ્યા નહોતું વોટ્સએપ કે નહોતું ફેસબુકનહોતા ત્યાં મિત્રો કે નહોતા ત્યાં મા-બાપ! ત્યાં નહોતી જંજટ પર્સન્ટેજની કે નહોતી જંજટ ભવિષ્યની! ક્યાં કેરિયરની ચિંતા હતી તો વળી ક્યાં સંતાનોની સમસ્યા..!ત્યાં ક્યાં ટેકનોલોજીની ખબર હતી કે ક્યાં પૈસાની લાલચ હતી? ત્યાં ક્યાં કપટ હતુ કે ક્યાં સરખામણી હતી? બસ હતુ તો માત્ર વર્તમાન!દુનિયા માત્ર બે-પાંચ રૂમ કે એક વાડી હતી.
તેમને નાવા માટે પાર્ક એવેન્યુ સાબુ નહોતો. તેમને ગરમીથી બચવા .સી. નહોતુ. મુસાફરીની તો ક્યાં વાત કરો સાહેબ.. એમને ડેલા બહાર જવાની પણ મનાઈ! છતા તેમના ચહેરા પર જે હાસ્ય હતુ તે અમારા કોઈના પર નહતું. તેમને માટે શું દેશ અને શું ખંડ! તેમને માટે વસ્તી માત્ર ૬૦ જણાની ને બીજા વધીને ૧૨-૧૫.તે લોકોએ દેશ માટે કાંઈક કર્યું હતું. નહોતું  બનાવવું તેમને ડિજિટલ ઈન્ડિયા છતા તેઓએ દેશને મદદ કરી હતી. નિઃસ્વાર્થ ભાવે કોઈકને કાંઈ અર્પણ કરવું એમની મહાનતા છે.
ઘરે આવીને હું માનસિક ક્ષતિવાળો હોય એવું લાગ્યુ.

મને નહોતી ખબર કે આજના દિવસમાં હું કાંઈક એવું કરીશ કે જે મને જીવનભર યાદ રહી જશે. કાંઈક એવું કે જેનાથી મારા જીવનમાં  પરિવર્તન આવી જશે.
વિચારે મને લખવા મજબૂર કર્યો અને જેથી હું તમને મારો અનુભવ શેર કરી રહ્યો છું..

જગ્યા હજી પણ રાજકોટમાં છે.

મિત્રો, શરૂ કરી રહ્યો છું મારી મુલાકાતને..

૬૦ બાળકો એક હરોળમાં બેઠા હતા. અમે જેવા અંદર ગયા કે બધા અમારી સામું ટગર-ટગર જોવા લાગ્યા. લગભગ બપોરે ૨ઃ૧૫ થયા હતા. અમારી કૉલેજના શિક્ષકે અમને તે ખાલી જગ્યા પર બેસવાનું કહ્યું. અમે બધા તો અવાજ અને વાતો.. ટૂંકમાં કહું તો કોલાહલ કરતાં બેસી ગયા.. પરંતુ તે ૬૦માંથી એક પણ એક શબ્દ સુધ્ધા નહોતો બોલ્યાતે જગ્યાના મેઈન સાહેબો આવ્યા અને અમારું તે સંસ્થામાં સ્વાગત કર્યું. તે સાહેબે અમને તે સંસ્થાનો ભૂતકાળ  એટલે કે સંસ્થા ૧૯૫૮ થી અહીં કાર્યરત છે એવું અમને કહ્યું. ત્યાં અમારામાંથી એક છોકરાએ
અવાજ કાઢ્યો.. ઓઓઅહો.. એટલે એટલી વારમાં અમારી કદર થઈ ગઈ.. તે સંસ્થાના બાળકો સાથે.. પછી અમારા સાહેબ આવ્યા ને માહોલને પાછો સરખો કર્યો. તે મેઈન સાહેબે લગભગ પાંચેક મિનિટમાં અમને આખો ઈતિહાસ કહી દીધો..
ત્યારબાદ બાળકો અહિં કઈ રીતે સ્થળાંતર પામ્યા અમને કહ્યું જેમાં એવું જાણવા મળ્યું કે કેટલાકને અહિં ટ્રેનિંગ માટે દાખલ કરવામાં આવ્યા છે તો કેટલાક રસ્તા પરથી રખડતા-ભટકતા મળેલા છે.
 બાળકોની જવાબદારી આજીવન સંસ્થાની હોય છે એવું તે સાહેબે કહ્યું.
પછી, તેને તેની સંસ્થાના એક વિદ્યાર્થીને બોલાવ્યો જેનું નામ હતું રાજુ.. તે આવ્યો અને સાહેબ એક હિરોનું નામ બોલ્યા. ત્યાં તો તેને ગીતોની રમઝટ બોલાવી. એક નહિં બે નહિં પરંતુ તે ત્રણ-ત્રણ ગીતો ગાતો હતો. સાહેબ જેવું બોલ્યા બીજા હિરોનું નામ કે તેણે હીરોના ત્રણ ગીતો હાજર કર્યા. અમે વિદ્યાર્થીની કલાથી અત્યંત પ્રસન્ન થયા. બધાએ તાળીઓના ગડગડાટથી તેનું અભિવાદન કર્યુ. તે મેઈન સાહેબને ફાકી ખાવાની ટેવ હતી. તેથી તેણે ટેવ મુજબ ફાકી ખીચામાંથી કાઢી અને તે બે હાથ દ્વારા ઘસવા લાગ્યા અને પેલાને જગ્યાએ બેસવાનું કીધું, ત્યાં
તો બીજો એક છોકરો જેનુ ખૂબ વજન હતુ તે આપોઆપ આવી ગયો.. તમને કહું ને તો તે દોડ્યો. આખી સંસ્થા તેમને પહેલવાનથી ઓળખતી હતી. સાહેબે પછી ચોખવટ કરી કે આને ફાકી બહુ ભાવે છે. અમે બધા હજી સુધી શું થઈ રહ્યું છે શોધમાં હતા. તે છોકરો ફાકી ખાઈને જતો રહ્યો.. પછી તે સાહેબે મહેશને બોલાવ્યો. તે આવ્યો અમને બધાને નમસ્કાર કર્યા. પછી તેને પોતાની ઓળખાણ અમને ઈશારાઓથી આપી. માત્ર બે એકશન તેણે કરી.આથી, સાહેબે પછી એમ કહ્યુ કે ૨૦૦મીટરમાં ભારત એટલે કે (નેશનલ) ચેમ્પિયન છે.
ત્યાં તો તાળીઓના ગડગડાટ થઈ પડ્યો. પછી જે જોયુ તેનાથી અમે અચંબિત થઈ ગયા તે ૧૯ વર્ષના યુવાનની આંખમાં આંસુ હતા અને તે પોતાની જગ્યાએ વિનમ્રતાથી બેસી ગયો.

મુલાકાતની વાત આગળ કરું તો સાહેબે પછી એક છોકરાને ઊભો કર્યો તે આવ્યો ને અમને નમસ્કાર કર્યા. ભાઈને જોઈને બધાને એવું લાગ્યું કે આને આપણે ક્યાંક જોયો છે. તેનો ચહેરો જોતા બધે કોલાહલ થઈ મચી ત્યાં સાહેબે કહ્યું કે મુઘલ જાતીમાં આવે તમને એમ લાગે કે મૈં આને જોયો છે અને અમુક પિક્ચરોના નામ પણ તેમને આપ્યા જેમાં હોય એવું લાગ્યું અને અમે બધા આશ્ચર્યચકિત ત્યારે થયા જ્યારે તેમને કીધું કે આની ઉંમર ૭૨ વર્ષ છે! તમને લાગે નહિં સાહેબ! તેને પણ સાહેબે પોતાની જગ્યા પર જવા ઈશારો કર્યો.
ત્યારબાદ એક કવિતાનો અવાજ અમારા કાને પડ્યો જી હાં વચ્ચેથી એક છોકરો હતો જે સ્ટેજ પર આવીને કવિતા પઠન કરવા લાગ્યો. આપણને દિવસ પછી યાદ રે એવી કવિતા મિનિટમાં બોલી ગયો. ત્યારબાદ ૬૦માંથી એવા લોકોને અમને પરિચિત કરાવ્યા જે તે બધાનું ભોજન બનાવતા હતા,પછી એક માત્ર તે ૬૦ના કપડાં ધોતો હતો. અમે સૌએ એમનું પણ તાલીઓના ગડગડાટથી અભિવાદન કર્યુ.

રીતના ૨૫-૩૦ મિનિટના કાર્યક્રમ પછી અમને તેમના રહેવાના રૂમ અને તેમને મળેલા મેડલોનો એક રૂમ કે જેમાં વિદ્યાર્થી અને સંસ્થાને જે અત્યાર સુધી જે કાંઈ મેડલો મળ્યા હતા તે દેખાડ્યા. લગભગ ૧૧૦ મેડલો હતા. ત્યારબાદ તેમના ભોજનની વ્યવસ્થા અને તેમનું દૈનિક કાર્ય કહ્યું. તેમનામાં જોવા મળતા શોખને આધીન તેઓને મળતી સુખ સુવિધા તેમ તેઓને મળતા સંસાધનોની માહિતી અમને આપી.
પછી અમને તેમની સાથે રમવાનું કહ્યું. અમે પહેલાં તો થોડા ડરી ગયા પરંતુ તેમનો ઉત્સાહ અને ઉમંગ જોઈ તથા તેમનામાં મળતો જુસ્સો જોઈને અમને પણ રમવાનું મન થયું. પછી અમે ખૂબ રમ્યા કોઈ બેટ દડાથી તો કોઈ ફુટબોલથી.. બધા એકબીજામાં ભળી ગયા હતા. ચારેકોર હસવાનો અવાજ હતો.. કોઈક છોકરો પેલી બાજુથી રાડો પાળતો હતો કે બોલ મને આપ તો કોઈ હરખમાં ધૂળમાં ગલગોટીયા ખાય રહ્યુ હતું. તો અમારામાંથી કોઈક એક નાના બાળકને વાર્તા કરી રહ્યુ હતું તો કોઈક બીજા બાળકને જમાડી રહ્યું હતુ.બધા જાણે બાળક થઈ ગયા હતા. સાહેબ ત્યાં અમારી કૉલેજના વિદ્યાર્થીઓને સંસ્થાની મુલાકાત બદલ આભાર માની રહ્યા હતા તો વળી, અમારા શિક્ષકો તેમને અમારા અહોભાગ્ય કે અમે વાસ્તવિકતાને જોઈ અને જણાવી એમ કહી રહ્યા હતા. પ્રસન્ન્તાનો માહોલ ચારેકોર છવાયેલો હતો ત્યાં સામે જોયુ તો એક છોકરાને વાઈ આવી ને અમે બધા બેબાકળા થઈ ગયા. સંસ્થાના લોકો તરત ભાગી આવ્યા જ્યારે સંસ્થાના વિદ્યાર્થીઓને રૂમમાં જવાનો હુકમ મળી ગયો. તેઓ બધા ઝડપથી ત્યાં જવા લાગ્યા. એક સાહેબે પેલા સૂતેલા છોકરાના પગ અને મોં પર હાથ રાખ્યો હતો તથા
આજુ-બાજુ જગ્યા કરીને હવાની અવરજવર થાય રીતે ઊભા રહેવા કહ્યું. મિનિટની અંદર અંદરતો છોકરો ફરી પાછો હતો તેઓ થઈ ગયો ને સાહેબ પણ નોર્મલ થઈ ગયા.  
તમને કદાચ અંદાજ આવી ગયો હશે મુલાકાત શેની હશે.. જી હાં તમે સાચા છો મુલાકાત હતી માનસિક ક્ષતિવાળા બાળકોના આશ્રમની..
મિત્રો અમે માત્ર ૧૦ મિનિટ પછી ત્યાંથી નીકળી ગયા અને સાહેબે અમને બધાને ત્યાં દાન કરવા માટે નામ લખાવું પડે છે અને - મહિનાનું બુકિંગ હોય છે એવુ કહ્યુ અને રાશન માટે લિસ્ટ અને ત્યાંનું એક કાર્ડ પણ આપ્યું.  સંસ્થાને સરકારી દાન મળે છે ને તેઓ એનો ક્યારેય ઉપયોગ કરતાં નથી એવું જણાવ્યુ. ગૌરવ ભર્યુ કહેવાય આપણા અને આપણા સમાજ માટે.
આપણે કોઈકને મદદરૂપ ના થઈ શકીએ તો કાંઈ નહિં પણ કોઈકને નડીએ તો નહિં . હું બધા વાચકમિત્રોને એક વિનંતી કરીશ કે તેઓ પોતાના ગામની આજુબાજુના આવ સ્થળોની મુલાકાત લે તથા આજના છોકરાઓને પણ ત્યાં લઈ જાય. સાહેબ, તમારા બાળકને પૈસા ને દાન આપવાનું પછી શીખવાડજો પેલા આવી સંસ્થાની મુલાકાત લેવાનું અને તે બાળકો સાથે સમય કાઢવાનું શીખવાડજો..
કેમ કે સમસ્યાને પૈસાથી ઉકેલનારા જગતમાં ઘણાં મળી રહેશે પરંતુ પોતાનો સમય કાઢીને સમસ્યાને સાંભળનારા બહુ ઓછા છે સમયમાં..
તમારા પર નહિં આવુ મિત્રો મારા પર આવીશ પેલા.. આજે મારી પાસે પૈસા..?છે. એક્ટિવા..?છે. મા-બાપ..?છે. મારો પોતાનો રૂમ..?છે.મને કોઈ સંભાળનારું..?છે. મારી ફરિયાદોને સાંભળનારું..?છે. મારી જીદને પુરી કરનારું..?છે. છતા મૈં દેશ માટે શું કર્યું??
લગભગ કંઈ નહિં..
તમામ વાચક મિત્રો જાતને પ્રશ્ન કરી લેજો.. તમે કંઈ કર્યુ હોય તો કો'કને મદદરૂપ થવાના વધારે પ્રયત્ન કરજો.
મિત્રો,પપ્પાના પૈસાથી સોફેસ્ટિકેટેડ થવું તો બહું સહેલું છે પરંતુ જીવનમાં જો ક્ષતિ આવે ને તો જીવનમાં સરળતા લાવવી બહુ મુશ્કેલ છે. ખબર છે મને આપણે બધા નસીબ અને કર્મમાં માનનારા લોકો છીએ પરંતુ લખાયેલા નસીબને નિભાવવા અને કરેલા કર્મને કાયમ રહેવું બહું અઘરૂ છે.
કદાચ, આપણાં જીવનમાં આવે તો સાચી ખબર પડે..
માતૃભારતી એપ દ્વારા સંદેશો આપ સુધી પહોંચાડવાનો મોકો મળ્યો. તો હું એપ બનાવનારા અને તે આશ્રમના વીરો તથા ત્યાં નિઃસ્વાર્થ ભાવે સેવા આપી રહેલા મિત્રોને સલામ કરું છું.

તમારા અભિપ્રાય ચોક્ક્સ મોકલાવજો.