સિગારેટના એ ધુમાડામાં એક ઝનૂન હતું, એને ભુલાવવાનું ઝનૂન! દસ વર્ષના એ સબંધનો અંત દસ મિનિટના એ ઝઘડાએ લાવી દીધો. વહી ચૂકેલા શબ્દોના સરોવરમાં ડૂબવા સિવાય કોઈ છૂટકો નહોતો. એના પ્રત્યેક અંગોનો સ્પર્શ, આંખો પરના એ ચુંબન, વ્હાલસોયા આલિંગનથી લઈને મુશ્કેલીમાં મળેલો ઉષ્માભર્યો પ્રેમ લાલ આંખોને ઝંખતા હતા. પલક ના ઝપકતી આંખોમાંથી ન આંસુ દેખાતા હતા કે ન એ કોરી રહી શકતી હતી. રાત્રીના સન્નાટાની જેમ સુસ્ત પડી ગયેલો આ સબંધ સાંધવાનો ઉપાય જડતો ન હતો. તેને ભૂલવા ચાલુ કરેલી એ ગઝલ ને જામના ઘૂંટડા વધુ ને વધુ તેની યાદ અપાવતા હતા. પ્રેમ શબ્દથી નફરત થવા લાગી હતી. નશો એ આદત બનતી જતી હતી. તેનો સંપર્ક કરવાના સંસાધનોનો વિનાશ કરી નાખ્યો હતો. શું તેના વગર નહીં રહી શકાય? જીવવાનો મકસત માત્ર એ જ હતી? કોચવાઈ ગયેલા મનને વિશ્વાસ શબ્દ ઘાતકી લાગતો હતો. રાહ હતી તો બસ નશામાં ધૂત થઈ તેની યાદમાં આત્મવિલોપન કરવાની! ના, એમ નહીં છોડે આ નશો મને અહીંથી..એને મારી ઉંમરની દુઆઓ બહુ કરી હતી!
#sabdnisafar
#sabdnisafar
No comments:
Post a Comment